نقص‌های موجود در درمان مراحل ابتدایی سرطان ریه، مشخص شد.

محققان دانشگاه Tohoku، به دلایل عملکرد غیرموثر برخی از درمان‌ها در مراحل ابتدایی ابتلا به سرطان، پی بردند. تیم تحقیقاتی پروفسور Tetsuya Kodama توانایی مواد ضدسرطانی که تومورهای متاستازی ریه در مراحل اولیه را تحت تاثیر قرار می‌دهند را مورد بررسی قرار دادند.
آنها مدل موشی از متاستاز ریه را تولید کرده‌اند که می‌تواند ضایعاتی (کمتر از 100 میکرون) ایجاد کند. تصویربرداری‌های بالینی فعلی، قادر به شناسایی ضایعاتی با این اندازه نیستند. بنابراین از میکرو سی‌تی و هیستوپاتولوژی برای آنالیز ریه‌ها استفاده شد. نشان داده شد که شریان‌های کوچک توسط سلول‌های توموری مسدود شده بودند. این کار باعث کاهش قابل ملاحظه‌ی طول، حجم و تعداد شاخه‌های عروقی در ریه می‌شود. همین شریان‌های مسدود شده جلوی ورود مواد ضدسرطانی با وزن مولکولی پایین، به تومور را می‌گیرند.
آزمایشات حیوانی گذشته نشان داده است که اثر نفوذپذیری و نگهداری بهبود یافته (EPR) هنگامی که عروق خونی جدید در تومور ایجاد می‌شود، رخ می‌دهد. این رخداد خود باعث خارج شدن مولکول‌های با اندازه مشخص (100 تا 200 نانومتر) از عروق و تجمع آن در تومور می‌شود. آزمایشاتی که توسط تیم تحقیقاتی پروفسور کوداما انجام شده، نشان می‌دهد که لیپوزوم‌های رنگ آمیزی شده‌ی فلورسنت و محصور شده (به قطر ۱۴۵ میلی‌متر)، در ضایعات موجود در تومورهایی که در مراحل اولیه رشد قرار دارند، وجود ندارند. این نشان می‌دهد که مواد ضدسرطانی با وزن مولکولی بالا را نمی‌توان به عنوان روش دارورسانی خونی موثری برای سرطان ریه در مراحل ابتدایی، در نظر گرفت.
جراحی، و به دنبال آن شیمی درمانی، درمان رایج سرطان ریه در مراحل اولیه بوده‌اند. با این حال، بر اساس این پژوهش، پروفسور کوداما پیشنهاد می‌کند: "ما نیاز به روش‌های دارورسانی جدیدی برای جایگزینی روش شیمی درمانی سیستمیک قدیمی و همچنین توسعه‌ی درمان‌های جدید برای سرطان ریه، داریم".

منبع: ساینس دیلی

https://www.sciencedaily.com/releases/2019/11/191127121300.htm